«خاطرات ممنوعه: تجربیاتِ زنان از سال ۱۹۶۵ در اندونزی»
کتاب «خاطرات ممنوعه: تجربیاتِ زنان از سال ۱۹۶۵ در اندونزی»[1]، با ویراستاری مِری کالیمون[2]، لیلیا وِتانگتِرا[3] و کارِن کامپبِل نِلسون[4]، با ترجمة جِنیفر لیندسی[5] در سال ۲۰۱۵ از سوی انتشارات دانشگاه موناش در استرالیا منتشر شد. این اثر بر مبنای مصاحبه با چهل نفر از زنانِ بازمانده از خشونتهای ضدکمونیستی در استانهای شرقی اندونزی تألیف شده است. محققان مؤسسه تاریخ اجتماعی اندونزی انجام مصاحبهها را عهدهدار بودهاند و استادان مطالعات زنان، مصاحبهها را پساز مستندسازی، در قالب هشتمقاله تحلیل محتوای کیفی کردهاند.
بهرغم اینکه متقاعد کردن زنان برای شرکت در مصاحبه چندان آسان نبود، اما آنان با جایگاه اجتماعی متفاوت، از معلمان گرفته تا کارگران، کشاورزان و فعالان اجتماعی، از شکنجه و آزار در پی پاکسازی جامعه از تفکرات کمونیستی سخن راندهاند. زنانِ مظنون به کمونیست بودن، حتی گاه بدون اینکه بدانند چه جرمی مرتکب شدهاند، مدتها در زندان بودند. اخراج معلمان از مدارس، فروپاشی خانوادهها و نقش کلیسای پروتستان در همراهی با خشونت علیه زنان، از جمله موضوعات کتاب است.
ویراستارانِ خاطرات ممنوعه براین باورند که تا پیشاز انتشار این اثر، دیدگاههای قربانیانِ زن در وقایع ۱۹۶۵ نادیده گرفته شده بود. تاریخ شفاهی ضمن فراهم آوردن فرصتی برای شنیدن صدای زنان، تحلیلگران را قادر ساخت تا با مطالعة این رویداد تاریخی و با اتکا به رویکردی تجربی، به نیابت از راویان، آن را تجربه کنند. گرچه بسیاری از تحلیلها در باب کموکیف روایتهای زنان تلخ و دلخراش است، اما نقطة قوت این پژوهش، انساندوستیِ برآمده از دل روایتهای زنان است؛ زنانی که کوشیدند ضمن اندیشیدن به تدابیری تحسینبرانگیز برای استواری در آن دوران، فرزندانشان را با امید به آینده پرورش دهند.
[1] Forbidden Memories: Women’s experiences of 1965 in Eastern Indonesia
[2] Mery Kolimon
[3] Liliya Wetangterah
[4] Karen Campbell- Nelson
[5] Jenifer Lindsay