ایران درودی (۱۳۱۵- ۱۴۰۰)، نقاش، نویسنده، کارگردان، و استاد دانشگاه در خراسان دیده به جهان گشود. خاندان پدری و مادری‌اش از بازرگانان سرشناس خراسان و قفقاز بودند. او که از کودکی به نقاشی علاقه‌مند بود، پس‌از اتمام تحصیلات متوسطه راهی پاریس شد و در دانشکدة هنرهای زیبای بوزار به تحصیل پرداخت. چندی بعد دورة ویترای را در آکادمی سلطنتی بروکسل، تاریخ هنر را در موسسة لوور پاریس و دورة کارگردانی را در انستیتو آر.سی.ال نیویورک به پایان رساند. او از محضر استادانی صاحب‌نام بهره برد و خود نیز شاگردان بسیاری تربیت کرد.
درودی هنرمندی خلّاق و نقاشی نوآور بود. او که با رنگ‌ها و فضاهای منحصربه‌فردش شناخته می‌شد، نورهایی را که از درونش ساطع می‌شد، با جادوی دستانش بر بوم نقاشی به تصویر می‌کشید؛ نورهایی که بارقه‌های امید را به چشمان هر بیننده‌ای می‌تاباند. آن‌قدر اثر درجه‌یک داشت که هر یک به تنهایی وی را در زمرة بهترین نقاشان جهان جای می‌داد. تابلوی نفت ایران که او را در ۳۲ سالگی به شهرت جهانی رساند، از سوی احمد شاملو «رگ‌های زمین، رگ‌های ما» نام گرفت.
زندگینامة خودنوشت بانوی رنگ و نور با عنوان «در فاصله‌ی دونقطه …!»، بیش از شش دهه فعالیت هنری او را نمایان می‌سازد. درودی با قلم شیوا و هنرمندانه‌اش، زندگینامه‌ای خواندنی و تأمل‌برانگیز خلق کرده است. هم‌دوره بودن با جنگ جهانی دوم و ۲۸ مرداد ۱۳۳۲، و نیز ملاقات با بزرگانی همانند ابراهیم پورداوود، آندره مالرو، ژان کوکتو و … به این زندگینامه جذابیتی خاص بخشیده است.
استاد درودی باور داشت که «باید کوله‌بار غم‌ها و دلتنگی‌ها را بر زمین گذارد و به استقبال آینده رفت، حتی اگر این آینده یک روز یا یک ساعت یا فقط یک لحظه باشد». او عاشق سرزمینش ماند و خاک وطن را سرمة چشمان و الهام‌بخش آثار هنری‌اش قرار داد.