کتاب «پیش‌درآمدی نظری بر نقد تاریخنگاری دربارة زنان، با نگاهی به آثار تاریخ‌نگارانه دربارة زنان در ایران»، تألیف سارا موسوی سال ۱۴۰۰ از سوی نشر گل‌آذین در ۳۲۰ صفحه منتشر شد. چارچوب تحلیلی کتاب مبتنی بر مطالعة رویکردهای موجود در تاریخنگاری دربارة زنان ایرانی است و آثاری همچون حکایت دختران قوچان و دشواری‌های نگارش تاریخ زنان به‌عنوان پیشینة پژوهش تجزیه‌وتحلیل شده است.
فصل نخست، «زمینه‌های شکل‌گیری و گسترش مسئله زنان در ایران» ضمن بررسی مسئله زنان از آغاز عصر نوگرایی تا پایان قاجاریه و زنان در دورة رضاشاه و محمدرضا شاه، به پیدایش تاریخنگاری دربارة زنان و بررسی تاریخ زنان پس‌از انقلاب اختصاص دارد. فصل دوم، «رویکردهای موجود و گفتمان‌های همبسته با آنها در تاریخنگاری زنان» با ارائه الگوی مطلوب از زن ایرانی و تحلیل گفتمان مذهبی سنت‌گرا، روند شکل‌گیری گفتمان مذهبی نوگرا و نیز گفتمان مدرن را موشکافی کرده است. همچنین مباحثی نظیر شرح‌حال‌نگاری زنان برجسته و تاریخنگاری اجتماعی دربارة زنان به تفکیک تشریح شده است. فصل سوم، «نقد رویکردهای سه‌گانه در تاریخنگاری دربارة زنان» ضمن مروری بر زمینه‌های شکل‌گیری رویکردهای نوین در تاریخنگاری، مؤلفه‌های مؤثر بر تاریخنگاری دربارة زنان را تفسیر کرده است.
نویسنده بر این موضوع اذعان دارد که در دهه‌های اخیر توجه به تاریخنگاری زنان به‌طور قابل‌توجهی فزونی یافته است. او ضمن مطرح کردن این پرسش که تاریخنگاری دربارة زنان ایرانی بر کدام عقلانیت‌ها استوار است، سعی دارد رویکرد کنونی تاریخنگاری زنان را که از طریق ساختاری شرح‌حال‌نگارانه بنیان گرفته است، به سمت‌وسوی تاریخنگاری مبتنی بر تحلیل جنسیتی که با رهیافتی تبارشناسی به تاریخ می‌نگرد، هدایت کند. او بر این نکته تأکید دارد که، برای اینکه تاریخنگاری دربارة زنان در حاشیة تاریخنگاری اصلی نباشد، باید به فهم نوینی از دانش تاریخ اندیشید تا حاصل کار، دوباره‌نویسی منابع پیشین نباشد که این بار مردان از آن حذف شده‌اند؛ بلکه تاریخ‌نگاری‌ای پدید آید که رو به سوی تغییر دارد و صورت‌بندی جدیدی از مسئله زنان به‌دست می‌دهد.