«تاریخ شفاهی پرستاری در ژاپن»
تاریخ شفاهی زنان در ژاپن، دریچه‌ای منحصربه‌فرد به تجربه‌های زیستة زنان است که در بستر رویدادهای فرهنگی و اجتماعی شکل گرفته و علاوه‌بر بازنمایی صداهای خاموش در تاریخ‌نگاری رسمی، نقش زنان را از منظر تجربیات آنان تفسیر می‌نماید. طرح «تاریخ شفاهی پرستاری در ژاپن: روایت‌های زنان پرستار»[1] مشتمل‌است بر مصاحبه با پنج پرستار که در دهة ۱۹۵۰ در این شغل فعالیت داشتند و در مرکز گذر از سنت به مدرنیسم و گذار از پرستاری سنّتی به نوین قرار گرفتند. مایومی کاکو[2]، مجری این طرح، سال ۲۰۱۰ داده‌های حاصل از اجرای آن را منتشر کرد.
زنان روایت‌هایی را که از دلِ بیمارستان‌هایی با کمترین امکانات برآمده، با لحنی صمیمی و صادقانه و گاه با اندوه بیان کردند. آنان از خاطراتی سخن گفتند که هنوز هم آنان را تحت تأثیر قرار می‌دهد. پرستاران در این گفت‌وگوها نقش زنان در نوسازی نظام سلامتِ ژاپن را پس‌از جنگ جهانی دوم ارزیابی، و چالش‌های مرتبط با تحولات آموزشی حرفة پرستاری در فواصل دهه‌های ۱۹۵۰ تا ۱۹۸۰ را تبیین کردند. پرستارانِ شاغل در مناطق روستایی در نقش‌هایی متفاوت ظاهر شدند؛ اگر لازم بود در جایگاه یک معلم خدمت کردند، و اگر نیاز بود به‌عنوان یک مشاور. نادیده انگاشتن زنان در تصمیمات پزشکی، زمینه‌ای برای مطالبه‌گری آنان فراهم کرد و احساس مسئولیت آنان در آن برهة تاریخی، تأثیری دیرپا بر تغییر نگاه جامعه به کار زنان در محیط‌های درمانی بر جای نهاد.
طرح تاریخ شفاهی پرستاری در ژاپن نه‌تنها به بازسازی تاریخ پرستاری از نگاه زنان می‌پردازد، بلکه نشان می‌دهد که چطور روش پژوهشی تاریخ شفاهی به‌عنوان ابزاری قدرتمند تجربه‌ها را ثبت‌وضبط و برای تحلیل در اختیار محققان قرار می‌دهد. روایت‌های این پرستاران که بازتابی است از تجربه‌های فردی، تصویری زنده از شرایط حرفة پرستاری در دوران شکوفایی ژاپن به نمایش می‌گذارد و به شکل‌گیری آگاهی جمعی نسبت به جایگاه زنان در ساختار اجتماعیِ این کشور کمک شایان توجهی می‌کند.
[1]. Oral history of nursing in Japan: Narratives of women nurses.
[2]. Mayumi Kaka.
نظرات بسته شده است
