«تاریخ زنان، تاریخ شفاهی و یادگیری فعال»
«تاریخ زنان، تاریخ شفاهی و یادگیری فعال: تجربهای از جنوب انگلستان»[1]، عنوان مقالهای است که سو بِرالی[2]، استاد دانشگاه پورتسموث[3] در انگلستان به رشتة تحریر درآورده و در مجلة تاریخ زنان [4]منتشر شده است. این مقاله بر گرفته از یک طرح پژوهشی است که خانم بِرالی بهطور مشترک با دانشجویانش به اجرا درآورده است. هدف از تحقیق مذکور، تمرکز بر فرایند یادگیری تاریخ شفاهی در گروههای تاریخ و مطالعات زنان در دانشگاهها، بهمنظور ثبتوضبط تاریخ زنان است.
به بیان نویسندة مقاله، بهرغم گسترش چشمگیر تاریخ شفاهی در پژوهشهای تاریخی در سالهای اخیر، گنجاندن آن بهعنوان واحدهای مستقل در مقاطع مختلف تحصیلی از کارشناسی تا دکترا، در تمام مؤسسات آموزش عالی انگلستان موردتوجه قرار نگرفته است. بهرهمندی از قابلیتهای کیفی تاریخ شفاهی بر مبنای «یادگیری فعال»، افقهای روشنی را پیش روی علاقهمندانِ تاریخ زنان میگشاید.
در مقالة پیشگفته ضمن برشمردن دلایل لزوم بازنگری واحدهای درسی و اجرای طرحهای دانشجویی، به شرح مراحل اجرای طرح «تاریخ شفاهی زنان خانهدار در جنوب انگلستان» پرداخته شده است. این طرح که روایتهای زنان از زندگی در فواصل سالهای ۱۹۳۰ تا ۱۹۶۰م. را در بر میگیرد، موضوعاتی همانند سرگرمیهای زنان، احساس آنان از کار در منزل و میزان مشارکت زنان در تصمیمگیریهای خانواده را به بحث گذاشته است. دانشجویان از خلال گفتههای راویان به یافتههای در خور تأملی دست یافتند. از جمله اینکه زنان خانهدار در دهة ۱۹۳۰م. به خیاطی و بافندگی علاقة خاصی داشتند، گوش دادن به رادیو رایجترین تفریح آنان بود، وسایل برقی رواج چندانی نداشت و زنان از ماندن در خانه و ایجاد محیطی آرام برای همسر و فرزندانشان احساس رضایت میکردند.
خانم بِرالی بر این باور است که آموزش تاریخ شفاهی در دانشگاهها و مؤسسات آموزش عالی و به تبع آن، اجرای طرحهای موضوعمحور در این حوزه، به نهادینه شدن فرهنگ مطالعة آثار حاصل از مصاحبههای تاریخ شفاهی در میان عامة مردم و استناد به یافتههای منتج از آن از سوی پژوهشگران، یاری میرساند.
[1] Women’s history, oral history and active learning: an experience from southern England
[2] Sue Bruley
[3] University of portsmouth
[4] Women’s History
نظرات بسته شده است