معصومه سیحون (۱۳۱۳- ۱۳۸۹)، با نام پیشینِ منیر نوشین، نقاش، مؤسس گالری سیحون و از چهره‌های تأثیرگذار در هنرهای تجسمی معاصر با حدود نیم‌قرن فعالیت هنری بود. او که سال‌های کودکی‌اش در رشت و قائم‌شهر طی شد، به‌دلیل شغل پدر ده‌سال در اهواز زندگی کرد و پس‌از نقل‌مکانِ خانواده‌اش به تهران، در دبیرستان نوربخش تحصیل کرد. سال ۱۳۳۵ در کنکور دانشکدة هنرهای زیبا در رشتة نقاشی پذیرفته شد و چندی بعد با هوشنگ سیحون ازدواج کرد. سال ۱۳۴۵ همزمان با خلق آثار هنری، گالری سیحون را بنیان نهاد. این گالری به‌عنوان یکی از قدیمی‌ترین گالری‌های هنری در تهران، با به نمایش گذاشتن آثار هنرمندانی همچون سهراب سپهری، حسین زنده‌رودی، رضا مافی، علی‌اکبر یاسمی و … نقشی برجسته در معرفی استعدادهای هنری داشت. سازمان میراث فرهنگی و گردشگری و انجمن نقاشان ایران در دهة۱۳۸۰ از دستاوردهای هنری او تقدیر کردند.
سیحون در کوچه پس‌کوچه‌های کودکی عاشق نقاشی و طرح و رنگ شد و سرنوشتش با رنگ‌وبوم گره خورد. نگاه سرشار از شور و شوق او به زندگی در آثاری که فضایی آبستره دارند، هویتی منحصربه‌فرد به تابلوهایش بخشیده و در نمایشگاه‌های نقاشیِ «مهجور مؤثر» و «مرثیه‌ای برای خودم» جلوه‌ای کم‌نظیر یافته است. عشق به تعالی هنر و توجه به بالیدن جوانان در این عرصه، او را برآن داشت تا با حمایت همسرش گالری سیحون را برپا کند و بدین‌شکل به جریان تقابل سنت و مدرنیته قوت بخشد. او با اندیشه‌ای پویا و دستانی سبز که قدرت رویاندن داشت، مأوای هنرمندان جوان بود و زمینة برآمدن و رشد آنان را مهیّا کرد. به یُمن تلاش‌های مادرانة این بانوی هنرمند، نام او در بلندای تاریخ هنرهای معاصر ایران ماندگار شد.