امروزه شناسایی پدیدآورندگانِ مصاحبه‌های تاریخ شفاهی، نحوة تفکیک و ایجاد تعادل بین حقوق آنان و تهیة الگویی برای رعایت سازوکار مناسب در این زمینه، به یکی از دغدغه‌های اصلی مراکز آرشیوی، کتابخانه‌ها و مؤسسات فعال در زمینة اجرای طرح‌های تاریخ شفاهی بدل شده است. البته الزامات قانونی به تنهایی چارچوب مناسبی برای حمایت از آثار تاریخ شفاهی ارائه نمی‌کنند، بلکه رعایت ملاحظات اخلاقی از طرف مدیران پروژه‌های تاریخ شفاهی ضروری است. بایستی موارد اخلاقی در کلیة مراحل انجام مصاحبه مورد توجه واقع شود و در طول پروژه هم ادامه یابد؛ از اولین تماس برای انجام مصاحبه تا حفظ و نگهداری، انتشار، و به اشتراک گذاشتن یافته‌های حاصل از پژوهش.
مصاحبه به‌عنوان اثری شفاهی، زاییدة تراوش‌های فکری پدیدآورندة آن است و باید مورد حمایت مقنن قرار گیرد. تفاوت کلام با نوشته فقط در طریقة انتشار است، والّا از نظر ماهیت تفاوتی ندارند. دلایلی که برای حمایت از آثار کتبی ارائه می‌شود، برای آثار شفاهی نیز صدق می‌کند. حتی در مورد آثار شفاهی باید دقت کرد که ممکن است ناطق هنگام صحبت دچار احساسات شود و تمایل نداشته باشد حرف‌هایش منتشر شود. پس اشخاص حقیقی یا حقوقی نباید بدون اجازة راوی به نشر صحبت‌های او مبادرت ورزند.