موضوعی که رسالت و قلمروی کاری آرشیوهای دیداری- شنیداری و آرشیوهای تاریخ شفاهی را از یکدیگر متمایز می‌کند، نوع نگاه آنها به منبع است. در تاریخ شفاهی محتوای ضبط‌‌شده اهمیت بالایی دارد، به نوعی که بعد از پیاده‌سازی و بازشنوایی و تبدیل محتوای شفاهی به متن مکتوب، نیازی برای مراجعه به نسخة اصلی- جز در مواردی خاص- احساس نشود. به همین دلیل لازم است محتوای مصاحبه به‌طور دقیق آماده‌سازی شده و در اختیار پژوهشگران قرار گیرد.
پس‌از پیاده‌سازی مصاحبه این سؤال پیش می‌آید که آیا امکان انتشار رسمی مصاحبه‌ها در قالب متن پیاده‌سازی‌شده وجود دارد و آیا مخاطبان می‌توانند با متنی که کلمه به کلمه پیاده شده، ولی گاهی سخت‌فهم است، ارتباط برقرار کنند؟ تدوین در واقع تبدیل متن پیاده‌شدة مصاحبه به نوشتاری قابل درک، سلیس، روان و مستند است. این تبدیل با استفاده از زبان معیار و رسمی صورت می‌گیرد. منظور از زبان معیار، زبانی تثبیت‌شده است که رعایت اصول و قواعد آن برای متکلمان به آن زبان الزامی است و با زبان نوشتار رسمی جامعه یکی است. تدوینگر خود را به جای خواننده می‌گذارد و متن را به گونه‌ای آماده می‌کند که معنا و مفهوم و حال‌وهوای مصاحبه تغییر نکند و طبیعت گفتار راوی محفوظ بماند.