پری صابری (۱۳۱۱، کرمان- ۱۴۰۳، تهران)، کارگردان تئاتر و نمایشنامه‌نویس و از چهره‌های پیشگام در عرصة هنرهای نمایشی که علاقه به تئاتر ریشه در ایام کودکی‌اش داشت، با روایت‌های مادرش از تعزیه و نمایش‌های روحوضی به این هنر گرایش پیدا کرد. او پس‌از گذراندن دورة متوسطه راهی پاریس شد و در مکتب تانیا بالاشوا تئاتر آموخت و سال ۱۳۴۸ به ایران بازگشت و گروه تئاتر پازارگارد را گرد هم آورد. صابری پس‌از انتصاب به مدیریت فعالیت‌های فوق برنامة دانشگاه تهران، به کمبود سالن برای اجرای نمایش‌های اصیل پی برد و تالار مولوی را بنیان نهاد که آغازگر جریانی نو در تئاتر دانشجویی بود. او در سال ۲۰۰۴/ ۱۳۸۳ جایزة لُژیون دونور، بالاترین نشان افتخار فرانسه و نیز نشان ابن‌سینای یونسکور را دریافت کرد. من از کجا، عشق از کجا، من به باغ عرفان، سوگ سیاوش و شمس پرنده از جمله نمایشنامه‌های این بانوی هنرمند است که با استقبال بسیاری روبه‌رو شد. کتاب «بانوی رند» که بر اساس گفت‌وگو با صابری منتشر شده، شرح زندگی و خاطراتش را در بر می‌گیرد.
صابری با شناخت دقیق فرهنگ ایرانی و درک عمیق مظاهر این فرهنگ و نیز پیوند میان سنت و نوآوری، از آبشخور آموخته‌های معنوی آن رشد کرد و شکوفا شد. زبان بصری قوی او در نمایش‌هایی که بر مبنای زندگی شاعران نامدار به روی صحنه برد، همراه با موسیقی سنتی و لباس‌های نمادین، فضایی شاعرانه و خیال‌انگیز را پیش چشم تماشاگران گشود. صابری با اجرای آثارش در جشنواره‌های بین‌المللی، علاقه‌مندان را با مؤلفه‌های فرهنگ ایرانی آشنا کرد و در اشاعة صورت‌بندی جدیدی از هنرهای نمایشی کوشید. نوری که از اندیشة صابری بر صحنة تئاتر ایران تابید، بسان آیینه‌ای هویت ایرانیان را در گذر زمان نمایان ساخت. بانوی اسطوره‌های صحنه با به ارمغان گذاشتن میراثی ماندگار برای علاقه‌مندان، راهگشای زنان هنرمند نسل‌های بعدی شد.